چند دهه است که اقتصاد ما با شتابی روزافزون به نحوی مهارگسیخته به سمت خصوصی شدن پیش میرود. با نفی کامل هر چیز عمومی آن هم با چسباندن برچسب بدنام دولتی. در واقع هر ثروت ملی باید خصوصی شود. از کارخانه و معدن و زمین و کوه و جنگل گرفته تا احتمالا در آینده دریا و هوا را هم این هیولای نفع پرست خواهد بلعید. نمونه سادهترش بازار است. پدیدۀ کهنی در سرزمین ما که محل خرید و فروش و به نمایش گذاشتن کالاهای مختلف برای فروش بود. مکانی عمومی که این روزها دیگر عمومی نیست. یک زمین درندشت که مال یکی است که معلوم نیست از کجا به نام خود زده و بقیه باید بیایند آنجا اجارهای بدهند و اجناس خود را ارائه دهند. از فرش و لوازم خانگی گرفته تا هر چیز دیگر. این سیستم نمیتواند تحمل کند که چیزی مال همه مردم باشد. همه چیز باید مال یک عده بخصوص باشد. خصوصی یعنی این. مدرسه و بیمارستان و دانشگاه و چهارسوق هم نمیشناسد.